Zbyt nisko by spadać reż. Natalia Kujawa

Północ jest cicha, ona pozwala z lekką pościelą w świat się oddalać. Jestem zbyt nisko by spadać.

Dom to azyl i ciepło. Dom to miejsce bezpieczne, do którego wracamy z ulgą. Dom to przestrzeń, która wie o nas najwięcej, a nie ocenia. Dzielimy się z nim swoimi pragnieniami i demonami. Dom zna nasze popędy, ambicje, nasze lęki i ograniczenia. W świecie, który serwuje nam coraz więcej bodźców, istnieje ta wyjątkowa przestrzeń wyciszenia.

A kiedy znajdujemy wyciszenie, docieramy do siebie, do swoich myśli. Te myśli uwielbiają budzić się tuż przed snem.

Właśnie do takiego świata – do swojego domu po północy – zabiorą Państwa studenci III roku aktorstwa dramatycznego.

O swoich intymnościach – raz delikatnych i czułych, raz osobliwych i komicznych – studenci zaśpiewają w oparciu o repertuar polskiego zespołu muzycznego Domowe Melodie. Jucho, czyli Justyna Chowaniak – założycielka i liderka zespołu, jak i autorka tekstów i muzyki – daje tę nieprawdopodobną szansę na dotarcie w głąb do swojego serca.

Miałam zaszczyt oglądać próbę generalną spektaklu. Przepłakałam cały. Calutki. Ze wzruszenia, poruszenia, ze śmiechu. Młodzi aktorzy odwekowali drugie dno, a może i trzecie, a ja czułam, jakby ktoś prześwietlił moje najskrytsze zakątki i na nowo o nich opowiedział, w najbardziej poruszający i zrozumiały dla mojej duszy sposób.

Justyna „Jucho” Chowaniak

RECENZJE:

„Nikt nie spadł!” Jacek Mroczek [link do źródła zewnętrzenego]