Prawiek i inne czasy reż. Anna Sroka-Hryń

Czym jest dla nas Prawiek?
To Dom, w którym wszystko się kończy i zaczyna.
To miejsce dane przez Boga, w którym ludzie uczą się żyć.
To przemijanie. Czasem zupełnie spokojne, czasem wielki chaos.
Jest dla mnie o zrozumieniu życia na Ziemi.
Prawiek to zaglądanie do wnętrza. To zapach chleba i zapach igliwia, trzaskanie gałęzi pod stopami i stukot oficerek, delikatność mchu i szorstkość haftowanych poduszek.
Jest bezpieczeństwem.
To prawda. Uwidacznia zakamarki ludzkiej duszy, których na co dzień nie widzimy lub sami próbujemy je ukryć.
To ocean uczuć. Mówi nagą prawdę o człowieku… a może bardziej o tym oceanie, sam nie wiem.
To koniec, a tak naprawdę początek.

– Studenci IV roku ATM

„Kiedy piszę, muszę wszystko czuć wewnątrz siebie samej. Muszę przepuścić przez siebie wszystkie istoty i przedmioty obecne w książce, wszystko, co ludzkie i pozaludzkie, żyjące i nieobdarzone życiem. Każdej rzeczy i osobie muszę przyjrzeć się z bliska, z największą powagą i uosobić je w sobie, spersonalizować. (…) W Doktorze Faustusie Tomasz Mann pisał o kompozytorze, który wymyślił nowy rodzaj totalnej muzyki będącej w stanie zmienić ludzkie myślenie. Ale Mann nie opisał tego, na czym miałaby polegać ta muzyka, stworzył tylko wyobrażenie, jak mogłaby ona brzmieć. Może właśnie na tym polega rola artystów – dać przedsmak tego, co mogłoby istnieć, i w ten sposób sprawić, że mogłoby ono stać się wyobrażonym. A to, co wyobrażone, jest pierwszym stadium istnienia.”

Fragment eseju Olgi Tokarczuk „Czuły Narrator”

Recenzje:

Prawiek i inne czasy – Rafał Turowski

Historia krągłym czasem się toczy – Anna Czajkowska (Teatr dla Wszystkich)

Czas narodzin i czas odchodzenia – Wiesław Kowalski, Teatr dla Wszystkich

Prawda o człowieku wygrywa

O spektaklu dyplomowym “Prawiek i inne czasy” Olgi Tokarczuk w reż. Anny Sroki-Hryń, studentów IV roku kierunku aktorstwo teatru muzycznego Akademii Teatralnej, w Teatrze Collegium Nobilium w Warszawie, pisze Robert Trębicki.

O spektaklu „Prawiek i inne czasy” pisze Agnieszka Kobroń z portalu Afisz Teatralny