Iwona, księżniczka Burgunda

Spektakl grany w języku hiszpańskim z polskimi napisami.

Książę Fillip wybiera sobie nieodpowiednią narzeczoną. Ten niedorzeczny krok stawia na głowie życie każdej z postaci. Widząc Iwonę, czują, że mają prawo do obnażania swoich najbrutalniejszych i najmroczniejszych stron. Lecz dlaczego szukają w swoich duszach nektaru, który ma ugasić ich pragnienie?
Iwona jest bezkarnością obleczoną w ciało, niezawodnym kozłem ofiarnym. Jest też zwierciadłem; ale nikt nie wie, co może się stać, gdy w nie wejrzymy. Oto prawo dżungli, społeczny darwinizm…
Estetyka tego utworu zasadza się na subtelnych sprzecznościach, niczym śmiertelna trucizna w pięknym flakoniku perfum. Zachęcamy widza do zmierzenia się z samym sobą, otwarcia drzwi, o których wiadomo, że istnieją, które nas przerażają, ale musimy zdobyć się na odwagę i za nie zajrzeć.

(…) Wspaniała „Iwona…” w realizacji Pablito No Clavó Nada jest arcydziełem reżyserii, pełnym aluzji i bogatym z najdrobniejsze szczegóły, frapującym owocem zbiorowej pracy wszystkich twórców.
(…) Tragedia spotyka się tu z Komedią: śmiech nie przeszkadza zdumieniu ekscentrycznością. Pośród absurdu, w matni niedorzecznych ludzi, którzy chcą ją zamordować, jak Alicja stojąca przed Królową Karo, Iwona jest outsiderką. Sztuka nawiązuje do szeregu konwencji estetycznych, takich jak commedia dell’arte, ekspresjonizm, barok i wiele innych.
Izabela to femme fatale rodem z film noir, Szambelan to wodzirej, dwie młode kurtyzany wywodzą się z burleski, a brzydkie, złowrogie ciotki wyglądają tak, jakby uciekły z panoptikum. Królowa pod pewnymi względami przypomina operową diwę, natomiast pełen wahań, rozkapryszony Książę i jego ojciec, Król, kojarzą się raczej z ekspresjonistycznymi, mrocznymi Pierrotami.
W całym przedstawieniu rozbrzmiewają poetyka i estetyka Boba Wilsona i Marcela Marceau. Wizualna uczta!
María Luciana Gandolfo, www.puestaenescena.com.ar, 10.08.2016

(…) Inscenizacja zdaje się koncentrować na sztuczności; przypomina wyobraźnią Tima Burtona z charakterystyczną dla niego, czerwono-czarną wrażliwością, widoczną na przykład w Alicji w krainie czarów. Stroje, charakteryzacja, gra, muzyka, wszystko podkreśla sztuczność wynikającą z tekstu.
(…) W noc premiery przedstawienie skończyło się owacją na stojąco w sali szczelnie wypełnionej publicznością, która dziękowała trupie Pablito No Clavó Nada za tę zachwycającą podróż jak z majaków obłąkanego (…).
La Letra Tal Ve, www.laletratalvez.blogspot.com.ar, 14.07.2016