BODY BANK Chor. Liwia Bargieł

Ciało performerki poddane wzrokowi widza wykonuje działania na scenie, które wpływają na jego fizjologię. Widz obserwuje ruchy performerki, ale nie czuję jej podwyższonego tętna. Może on dostrzec pot na jej czole, ale nie poczuje go na swojej skórze. Widz obserwuje z widowni to, co się wydarza i ma do tego działania dostęp, tylko o tyle, o ile pozwoli na to jego wzrok.

W spektaklu performerka także przypatruje się swojemu ciału, ale jej perspektywa jest zupełnie inna niż perspektywa widza. Podejmuje ona zatem próbę spojrzenia na siebie z dystansu, starając się zbadać  zachowania i reakcje swojego ciała, które to na scenie staje się maszyną, posłusznie wykonującą zadania. 

Dokonuje ona także próby deformacji ciała i zmienia jego formy, tak aby wywoływało one poczucie dziwności. Celem jest przedstawienie ciała jako plastycznego obiektu, które w zależności od położenia, wzroku widza, a w końcu bycia wobec samego siebie zmienia swoje role i przestrzenie- skala makro: dynamiczna bryła w przestrzeni, skala obiektywna- ciało jako przestrzeń i zbiór powiązanych ze sobą komponentów, skala mikro- to czego nie widać.

Pokaz odbywa się w ramach badań do pracy doktorskiej Liwii Bargieł.